Als ik dat goed gezien en geteld heb, is dit de vierde plaat van een zangeres, waarvan ik verneem dat ze het erg goed doet in de Americana-scene van Florida, maar waar ik, hier in Europa, nog nooit eerder van hoorde. Enig speurwerk leert me dat Ali opgroeide in een milieu waar yoga en meditatie hoog aangeschreven staan en waarbinnen haar ouders muziekleerkrachten waren/zijn. Nu, zonder dat ik zelf aanhanger van die beide activiteiten ben, leerde de ervaring mij, dat mensen, die al eens nadenken over Het Leven en hun positie daarin, doorgaans oog hebben voor de mooie dingen van dat leven en dat blijkt algauw, zodra je deze plaat in de CD-lader schuift.

Ali blijkt over een stem te beschikken, die je alleen maar als “zoetgevooisd” kunt omschrijven en ze schrijft songs -soms alleen, soms in samenwerking met mensen als Carey Ott, Andrew Combs of JT Nero. Als je daarbij nog optelt dat Allison Russell op een aantal nummers voor de backing vocals zorgt, weet je meteen dat je een vleug “Birds of Chicago” te horen zult krijgen , een vaststelling, die hier allerminst op geweeklaag onthaald wordt.

De tien songs stralen één en al pop-rock sfeer uit, waarbij enig streven naar eenvoud en perfectie zeker niet geschuwd worden: iemand als Carey Ott, die heer meeschreef aan Cool Under Pressure” en “In Your Dreams” is immers gewoon songs te schrijven, die uitblinken in oorwurm-gehalte en die twee songs steken er, zo merk ik, na menige beluistering, flink bovenuit, al stel ik vast dat ook “Peace by Moonlight”, dat samen met JT Nero geschreven werd, behoorlijk blijft hangen.

Doordat ook een heuse schare elite-muzikanten als Jen Grunderman en Kai Welch aan boord waren, krijg je een plaat die weliswaar niet de volle veertig minuten kan boeien -daarvoor is de stem van Ali een tikkeltje te “mager”-, maar die toch een aantal erg mooie momenten bevat. Ik denk dat zulks mede te danken is aan de sfeer die vermoedelijk in de studio hing tijdens de opnames -Ali’s wederhelft Jamie Dick zat achter de drums en aan de knoppen- en dis een en al verbondenheid en betrokkenheid uitstraalt. Je hoort werkelijk, ook aan de duet- of backing zang, dat iedereen, die in dit project verwikkeld was, er goor grààg deel van uitmaakte.

Afsluiter “In Front of Us”, geschreven met Andrew Combs, smeekt om een versie door Emmylou Harris en is een perfect nummer voor elk zichzelf respecterend radioprogramma, waar “de song” hoof aangeschreven staat. Als ik een en ander bijeen tel, kom ik tot een goeie plaat, met een aantal bijzonder knappe songs, waarbij echter een tikkeltje diversiteit ontbreekt, al tonen de lyrics aan dat Ali Sperry weet waar ze staat, als vrouw en als artieste. Ik kende haar werk tot nu toe niet, maar één ding staat vast: vanaf nu zal ik haar blijven volgen.

(Dani Heyvaert)